THE LAST WAR (Character 97)

เมื่อกาลก่อนทางตะวันตกเฉียงเหนือในแดนริเซียได้มีเกาะอันยิ่งใหญ่นามว่าฟาราห์ซา  แดนนั้นได้ปกครองโดยซ่าห์ดัซผู้ซึ่งได้รับมอบหมายจากกษัตริย์ซินนีฟา  การปกครองพื้นที่ขนาดใหญ่ทำให้เขาจำต้องกระจายอำนาจเป็นสองส่วน  โดยผู้ไว้ใจสองคนนั้นมีนามว่ากูรมะ และอีกหนึ่งมีนามว่าคัมซัตกา แม้ทั้งสองจะจะมิลงรอยกันในความคิดเสียส่วนมาก  แต่พอแดนเกิดวิกฤติจากเพลิงนอกแดน ทั้งสองก็สามารถแบ่งเบาภาระของนายเหนือหัวได้เป็นอย่างดีหลายครา  จนกระทั่งเหตุการณ์ของโรคระบาดจากสะเก็ดเพลิงได้เกิดขึ้น เจ้าแดนก็เป็นหนึ่งในผู้เคราะห์ร้าย  เขาทรมานอยู่หลายฤดูก่อนได้จากไปโดยมิฝากฝังอะไรกับทั้งสอง หลังจากเขาได้จากไปบุตรีเพียงหนึ่งเดียวของเจ้าแดนนามว่าดิติทก็ขึ้นสานเจตนารมณ์ของบิดาโดยพลัน  แต่บรรดารอบตัวเธอส่วนมากกลับทำตรงข้ามเธอเมื่อลับหลัง   เธอที่พอระแคะระคายจากคนใช้ข้างตัวจึงพยายามแก้ไขปัญหาโดยใช้อำนาจอันมากมีโดยมิคาดคิดว่าผู้สนับสนุนเกินครึ่งของเธอจะเปลี่ยนฝ่ายอย่างกระทันหัน  เหตุการณ์นี้ได้แปลเปลี่ยนสถานะเธอจากผู้มีอำนาจกลายเป็นผู้อยู่ใต้อำนาจของกูรมะผู้ผลิกลิ้น

สงครามทะเลล้มอำอาจได้พาจำนวนเหล่าอัศวินมากฝีมือ และผู้เชี่ยวกรำจากการปกป้องเกาะฟาราห์ซาตายไปจำนวนมาก  ซึ่งกาลนั้นหากมิมีเฮอมิทบุตรของคัมซัตกาเข้ามาสังหารผู้นำอัศวินของตระกูลกูรมะเสียก่อน  กลิ่นทะเลคงแปลเปลี่ยนไปตลอดกาล  หลังจากตระกูลกูรมะหนีไปได้  เฮอมิทกับดิติทก็ได้มั่นหมายกัน และปกครองแดนกาวูลัสร่วมกันในท้ายที่สุด

หลายปีได้ผ่านพ้นไปดิติทก็ให้กำเนิดบุตรชายนามว่าดันจิเนส(ผู้นี้)   เขาได้ถูกฝึกฝนให้ออกเรือตั้งแต่วัยเยาว์จนเติบใหญ่พอที่สามารถจับหอกปลายเงินได้   วีรกรรมอันห้าวหาญของเขานั้นเคยกำจัดหนึ่งในสิบสามโจรที่เลื่องลือบนท้องทะเลได้  หลังจากนั้นเขาก็ออกล่าโจรที่เหลืออย่างมิลดละ   วันหนึ่งเขาได้กลับมาแดนเกิดด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราด  บิดาเขาได้ต้อนรับและมอบหน้าที่นึงให้กับเขา

“ เหตุใด ข้าต้องทำเช่นนั้น ”

“ ลูกข้า ในระหว่างที่เจ้าออกเรือไปแสนไกลเพื่อสร้างชื่อเสียง  กลุ่มอัศวินหลังดำก็ช่วยเหลือแดนเราเสียมาก  ข้าเป็นอัศวินมาตลอดทั้งชีวิตจึงต้องแทนคุณอย่างเลี่ยงมิได้ ”

“ เรื่องนั้นข้ามิเข้าใจหรอกท่านพ่อ  ข้ารู้เพียงสิ่งเดียวว่าพวกมันนั้นรับใช้แดนกูรมะ ตระกูลชั่วที่ทำให้แดนนี้มีผู้ตายจำนวนมาก อีกทั้งท่านปู่ก็ยัง…  ท่านพ่อ ท่านแม่ พวกท่านเคยเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังตั้งแต่ยังเล็ก ท่านทั้งสองจำมิได้หรอกหรือ ”

“ ไม่เลยลูกรัก  แม่และพ่อเจ้านั้นยังจำมันได้ดีว่ากาลนั้นโศกเศร้า และทรมานเพียงใด ” เธอเผยเม็ดน้ำตาในขณะนั่งอยู่บนบัลลังก์เปลือกหอยด้วยท่าทางองอาจ

“ ดันจิเนส หากเจ้ามิยินดีรวบรวมเรือนับร้อย  ข้าจะให้ผู้อื่นทำแทนเจ้า  แต่หากเจ้าทำได้  เจ้าจะได้รับความไว้วางใจจากชาวประมงหลายฝ่าย  เรื่องนี้เจ้าลองคิดดูก็แล้วกัน ”เขามองดวงตาบุตรตนที่เปี่ยมไปด้วยโทสะที่ยังคงมิจางหายตั้งแต่อดีต

สามารถติดตามตอนเต็มได้ที่

https://novel.dek-d.com/Seia/profile/writer/?type=novel

ขอบคุณครับ